Parlament 1919–1939

Nie tylko warszawską, ale i polską wielokulturowość okresu międzywojennego można było zaobserwować w budynku Sejmu przy ulicy Wiejskiej w Warszawie. Tam spotykali się przedstawiciele nie tylko różnych opcji politycznych, ale także członkowie mniejszości żydowskiej, ukraińskiej, białoruskiej czy niemieckiej.[1] Zbudowanie niepodległego państwa nastręczało wielu trudności – po ponad 120 latach trzeba było złączyć trzy odrębne części. Różniły się one formą organizacji państwa, szkolnictwem, formacjami wojskowymi, ale także zwyczajami codziennymi i językiem, np. osoba z Królestwa mógła mieć problem ze zrozumieniem ogłoszenia w prasie poznańskiej czy galicyjskiej.[2] Jeszcze przed zakończeniem I wojny światowej ścierać się zaczęły dwie koncepcje niepodległościowe: jedna, reprezentowana przez Józefa Piłsudskiego, by stworzyć państwo wielonarodowe, w którym związanie mniejszości narodowych z państwem polskim zagwarantuje sukces i druga, reprezentowana przez Romana Dmowskiego i Narodową Demokrację, by stworzyć państwo, w którym polski element jest nadrzędny, a mniejszości należy spolonizować lub wydalić z kraju.[3] Przez dwadzieścia lat mniejszości narodowe raz otrzymywały większą, a raz mniejszą swobodę. W latach trzydziestych spacyfikowano wsie ukraińskie, Białorusinom uniemożliwiono wzmocnienie swoich organizacji kulturalnych i społecznych, a dla Żydów wprowadzono numerus clausus. Chociaż II Rzeczpospolitej nie udało się zapewnić mniejszościom narodowym równych praw, to miały one swoje reprezentacje w parlamencie.

W pierwszych wyborach do Sejmu Ustawodawczego 26 stycznia 1919 roku największą liczbę mandatów otrzymała prawica z Narodową Demokracją na czele, ale również przedstawiciele mniejszości narodowych zdobyli kilka mandatów. W kolejnych wyborach niektóre partie mniejszości narodowych występowały pod wspólnym szyldem Bloku Mniejszości Narodowych (BMN). BMN istniał do wyborów w 1928 roku, odnosząc spore sukcesy wyborcze: w 1922 roku zdobył 66 mandatów, a w 1928 r. – 55.

W tamtym czasie na polskiej scenie politycznej pozostawały liczne partie żydowskie: Poalej-Syjon Lewica i Prawica, Agudat Isroel, Bund czy Mizrachi; ukraińskie: Ukraińskie Nacjonalno-Demokratyczne Zjednoczenie (UNDO), Ukraiński Związek Narodowy (Ukrainskij Narodnyj Sojuz);  niemieckie: Niemiecka Socjalistyczna Partia Pracy (Deutsche Sozialistische Arbeistpartei), Niemiecki Związek Ludowy, Partia Niemiecka i Niemiecka Katolicka Partia Ludowa; białoruskie: Komunistyczna Partia Zachodniej Białorusi, Białoruska Włościańsko-Robotnicza Hromada, Białoruska Chrześcijańska Demokracja czy rosyjskie - Ruskie Narodowe Zjednoczenie, które reprezentowały interesy różnych opcji polityczno-społecznych.