Emigracja do Palestyny
W Polskim Słowniku Judaistycznym Natalia Aleksiun, autorka hasła „emigracja Żydów z Polski” podaje, że „w 1921–1925 z Polski wyjechało ponad 184 tys. Żydów (ponad 39% wszystkich emigrantów), z czego w 1921, tzn. przed wprowadzeniem ograniczeń, ponad 70 tys. do Stanów Zjednoczonych. W 1926–1937 wyemigrowało ponad 200 tys. Żydów. Wzrost emigracji w 1933–1936 wiązał się przede wszystkim ze zwiększoną liczbą wyjazdów do Palestyny (była to całkowicie żydowska emigracja). Żydem był co drugi emigrant na stałe opuszczający Polskę”.
Wg. autorów hasła „Osadnictwo żydowskie w Palestynie” „Ogółem w latach 1919-1923 w Palestynie osiedliło się około 35 tys. żydowskich zwolenników socjalistyczno-syjonistycznych ideologii z Europy Wschodniej. Byli to najczęściej młodzi ludzie, aktywiści organizacji syjonistycznych, bardzo często dobrze wykształceni. 31% pochodziło z Polski. (…) W latach 1924-1931 do Palestyny przybyła kolejna fala żydowskich imigrantów. Szacuje się, że w tym okresie w Palestynie osiedliło się około 80 tys. Żydów (w tym prawie 62 tys. Żydów polskich). Byli to rzemieślnicy i drobni przedsiębiorcy, którzy nie widzieli możliwości działania politycznego w Polsce. Ich napływ do Palestyny był silnym impulsem rozwoju”.
Cały tekst „Emigracja Żydów z Polski” autorstwa Natali Aleksiun jest dostępny w Polskim Słowniku Judaistycznym”, a z całym hasłem „Osadnictwo żydowskie w Palestynie” można zapoznać się w Wikipedi
